Het is al weer voorbij. 3 keer kon Hilversum met volle teugen genieten van songfestivalnostalgie op een ouderwets toneelavondje uit dat je onweerstaanbaar terugbracht naar de jaren 50. Of de jaren 60, 70, 80, 90. Het is maar net waar je eigen jeugdherinneringen liggen, als toeschouwer.
door Frans Regtien
Binding van de voorstelling is dat jaarlijkse liedjesfeest met de steeds vurig gehoopte ‘douze points’ voor ‘Le Pays Bays’. Artistiek leider en tekstschrijver Robbert Jan Proos van de Hilversumse theatergroep Fusie speelde handig in op de huidige nostalgie- en feelgoodtrend en combineerde die ook slim met het het warmlopen voor de nieuwe editie van het Eurovisiesongfestival.
The Netherlands
Hij koos voor een verhaal dat losjes geinspireerd was op het leven van de tweede Nederlandse songfestivalwinnares, aan het eind van de jaren 50 na Corry Brokken. Teddy Scholten dus met ‘Een Beetje’. Meteen een slim alibi om met de verbindende toneelteksten steeds bij muzikale versies van haar opvolgers namens The Netherlands uit te komen.
Zo transformeerden Teddy en Henk Scholten tijdens de opnamen voor de Bonte Dinsdagavondtrein op de radio in de jaren vijftig ineens in Sandra en Andres die “Als het om de liefde gaat” begonnen te zingen. De liedtekst verscheen meteen op een scherm van het toneel in het Muziekcentrum van de Omroep.
Dingedong
Meezingen dus was het motto voor het massaal opgekomen publiek in dit fraaie akoestische stukje geschiedenis van de Mediastad, waar ooit ook de songs voor de Nederlandse inzendingen voor Europa werden ingestudeerd. De Troubadour, Hemel en Aarde, Vrede, Alles heeft een ritme, Waar is de zon, de Mallemolen van het leven, Wat een geluk, Rechtop in de wind, Het was de eerste keer, Als het om de liefde gaat. En dat zijn ze nog lang niet allemaal. Met natuurlijk ook Een Beetje en de superklassieker Dingedong als The Greatest Hits
Een moppie acteren kunnen ze wel bij Fusie met hun jarenlange ervaring. Dat lieten ze weer zien, met dank aan het scenario en het decor, dat letterlijk veel ruimte bood om ouderwets tekeer te gaan. ‘Overacting’ deerde het publiek niet. Het liet zich dankbaar bespelen. Verbazing en bewondering was er bij veel toeschouwers voor de zangcapaciteiten. Het blijft per slot van rekening liefdewerk oud papier van een amateurvereniging.
Reprise
Euforie , zo omschreef Robbert Jan Proos zijn stemming na afloop. De duizendpoot op theatergebied ( cabaretier, vrolijke dagvoorzitter, artistiek leider, tekstschrijver en in dit stuk in de huid van Henk Scholten, de man van Teddy) vond het zonde dat het er na 3 vertolkingen van ‘Een beetje’ al weer opzat. Nog even uitrusten en nagenieten, maar een reprise sluit hij zeker niet uit, hoewel de voorstellingen nu al bij elkaar vele honderden mensen getrokken hadden.
Mooie illustratie was het beeld van een oudere vrouw in een rolstoel, die (nadat de spelers vertrokken waren en de zaal leegstroomde)met haar begeleider een vrolijk dansje draaide op de tonen van ‘Een Beetje’. Ze had echt een heerlijk avondje uit gehad. En in de Hilversumse nacht hoorde je vervolgens opvallend veel gezang van fietsers. Want, als er iets is wat in je kop blijft hangen, dan is het wel een Songfestivalliedje.